دنیای انسانها
چه خوش آندم ز شوق دل شَوم شیدای انسا نها
ز مشتاقی نهم بی غم سری در پای انسانها
دل از نا مَّردمی دیگر به تنگ آمد ایا یاران
مر اجایی برید آخر که با شد جای انسانها
ز بیگانه شدن دا ئم در این اقلیم رنجورم
نیا رآمد دلم هیچ جا ، بجز مأوای انسانها
زبخت خویشتن زارم ،شَوَم شادان ، هنگامی
نشینم در سر کوی جهان آرای انسانها
نباشد گلشنی دلجو تر از در گاه دانایان
در این گلزار روح افزا ، شوم شیدای انسانها
نهان آدمی آنجا زنور معرفت روشن
کمال زندگی یابی تو از سودای انسانها
نسیم عاطفه آید معطّر از دیار دل
وَ زَد هر لحظه از باغ بهشت آسای ا نسانها
پریشانم ز تنهایی ، در این بیغوله ی حسرت
بیا « مسکین » نشانم ده کجا دنیای انسانها
